Գերեզամանների հողն ենք սափորների մեջ լցնում, որ վերահուղարկավորելիս հայրենի հողից գոնե մի բուռ լինի․ Աղավնոյի գաղթի սարսափելի էջերը

<<Աղավնոյի բնակիչների ցավը խորնա, էլ ոչ մի հույս, ոչ մի երազանք, ֆիզիկապես շնչում ենք, բայց հոգով արդեն չկանք։ Երեսուն տարվա արած-դրածը մեշոկների մեջ ենք գցում , դնում ուսերիս բարձրացնում մեքենայի մեջ ու ամեն մեշոկ լցնելուց սիրտներս հետն ենք դատարկում։ Առաջնային նկարներն ենք վերցնում, այն ամենը ինչ կարա մեզ հետո հիշացնի Աղավնոյի բնության մասին, գետի ափի քարերից ենք վերցնում։ Գերեզամանների հողն ենք սափորների մեջ լցնում, որ վերահուղարկավորելիս հայրենի հողից գոնե մի բուռ լինի։ Ես չգիտեմ մենք ոնց ենք ապրելու էսքանից հետո>>,- կոտրված սրտով անդրադառնալով Աղավնոյի առօրյաի ասած տեղի համայնքապետ Անդրանիկ Չաուշյանը։